Si Kabayan…
Nangingilid ang luha habang binabagtas ang daang papalayo,
Nakatanaw sa kawalan at isip ay litung-lito
Sa dibdib naroroon ang kaba at takot sa panibagong mundo
Na sisimulang harapin upang manilbihan sa lupain ng ibang tao.
Si Kabayan…
Di man kayang lisanin ang bayang pinagmulan,
Ngunit nangibabaw ang tawag ng pangangailangan
Na hindi kayang maibigay ng mga nasa katungkulan
Kung kayat sa lupang banyaga baka doon magkaroon ng kaganapan.
Si Kabayan…
Sinuong ang landas kaakibat ang kalbaryo,
Hinakbang ang mga paang di alam kung san tutungo
Haharapin nang buong tapang makamit lang ang gusto
Kaginhawahan sa iniwang pamilyang minahal ng totoo.
Si Kabayan…
Tiniis ang hirap, pangungulila’y pilit nilabanan,
Nagpa alipin sa bansang tingin sa sarili’y panginoon
Di inalintana ang pagod at bagamat nasasaktan
Hindi na maramdaman dahil sa manhid na katawan.
Si Kabayan…
Sa pagsapit ng gabi, doon sa maliit na kwarto,
Maririnig ang impit na luha nang panlulumo
Sa pagbalik ng mga alala at mga yugto
Na kapiling ang malalapit sa kanyang puso.
Si Kabayan…
Nag-iisip at nagtatanong kung hanggang kailan,
Matatapos ang pahina ng pakikipagsapalaran
Sa lupain ng mga dayuhan na kanyang kinalalagyan
Nang mayakap ang mga mahal sa buhay nang harapan.
Si Kabayan…
Luha ay patuloy na aagos buhat sa ibayo
At dalangin makita ang pagsasakripisyo
Ng mga kababayang halos lumuwa na ng dugo
Sa halagang kailangan para makatikim kahit konting luho.
No comments:
Post a Comment