Kabayan magkano palit ngayon? Bibili kasi ako ng peso, tanong ng isang kababayan sa akin.
Hind ko pa man nasisilayan kung sino ang pinanggagalingan ng tinig na iyon ngunit sa loob-loob ko may halong inggit sapagkat buti pa si kabayan makakapag bakasyon na samantalang ako halos tatlong taon na ako rito ngunit ni minsan hindi ko pa nagawang makauwi at makasama lamang kahit sandali ang aking pamilya.
Iniangat ko ang aking mukha at pagkakita sa taong nasa harapan, isang babaeng halos kasing edad palang ata ng aking kapatid na babae. Bakas sa mukha ang bigat na dinadala at walang ngiti na sumisilay sa kanyang labi.
Sa aking pagtataka hindi ko namalayan na ang maikling pagtatanong ay napunta sa isang mahaba-habang usapan..
Kabayan kailan ba uwi mo? saan ka ba sa Pinas?
Bukas na uwi ko kabayan, taga Cavite ako, ang sambit ng babae sa akin
Ha ganoon ba, buti naman makakauwi ka na di ka ba masaya at makikita mo na ang pamilya mo?
Tinitigan ako ni kabayan at nagsimula ng tumulo ang luha sa kanyang mga mata, binigyan ko sya ng tissue paper para punasan niya ang luhang dumadaloy sa kanya, lalo tuloy ako na guilty sana hindi na lang ako nagtanong.
Kabayan sa totoo lang ayaw ko pa umuwi, kailangan pa ako ng pamilya ko, lima ang anak ko, ang mister ko naman matagal na kaming hiwalay kaya nga ako nandito dahil ako na lang ang bumubuhay sa mga anak ko,” ang lumuluhang wika ni kabayan
Iyon naman pala kabayan, bakit tapos na ba kontrata mo sa amo at ayaw ka na nya i - renew?” ang tanong ko.
Kabayan pinauwi ako ng amo ko para magpagamot, may tumubo kasing bukol sa aking ulo.
Sa aking narinig, bigla akong natigilan. Lalo akong nakadama ng habag sa taong kausap ko. Sa pagkakataong iyon napansin ko ang kanyang mukha na halos namamaga at pati ang kanang mata ay di na maidilat. Marahil sanhi iyon ng bukol na tumubo sa kanyang ulo. Halos wala na akong masambit di ko namalayan na nadadala na rin ako ng emosyon ko.
Natatakot ako kabayan kasi di ko talaga alam ang totoong sakit ko, kahapon nga naghulog rito ang amo ko pinadala sa account ko pampagamot ko raw, kulang-kulang din ng isandaang libo ung nilagay doon, ang pahabol na tugon ni kabayan.
Hindi na talaga ako nakakibo. Wala ng tinig na lumalabas sa aking bibig. Awang-awa ako sa babaeng ito. Halos madurog ang puso ko sa sobrang awa at simpatiya sa kanya.
Bigla nya akong hinawakan sa aking kamay, kabayan pagdasal mo sana ako, alam mo kaya kong tiisin ang sakit na nararanasan ko ngayon , ngunit hndi ko kaya na makita ang aking mga anak na mamatay na lamang sa gutom. Kaya nga ayaw ko umuwi pa ng pinas, dahil sila ang inaalala ko…
Sa pagkakataong iyon nagsimula na ring mag unahan ang luha sa aking mata. Napayuko ako upang hindi nya mapansin ngunit bigla siya nagsalita…
Sige kabayan alis na ako, asahan ko ang dasal mo. Salamat ulit ah.
Hindi na ako nakasagot. Nanatili ako nakatingin sa kanya papalayo. Kahit wala na sa paningin ko ang babaeng ito, at kahit alam ko na hindi ko na alam kung ano ang mangyayari sa kanya kapag nakauwi na siya ng pinas, isang bagay ang hindi ko maaaring ikaila na sa isang simpleng usapan nakapag iwan sya ng kurot sa aking damdamin.
No comments:
Post a Comment